Muszę przyznać, że spodziewałem się, iż film będzie dnem absolutnym, komedią z beznadziejnym aktorstwem i fabułą, o efektach - jak to w przypadku Asylum bywa - nie wspominając. Tymczasem film nawet da się obejrzeć. Jest oczywiście głupkowaty, ma beznadziejne efekty i miałką fabułę, ale nie jest to kicz nad kiczami. W skrócie: załoga amerykańskiego niszczyciela czołgów M18 ma zamiar wycofać się z terenu zagrożonego bombardowaniem, ale w ostatniej chwili ratują Belgijkę, która namawia ich na misję ratunkową dzieci w sierocińcu za liniami Niemców, których reprezentuje nawiedzony pułkownik SS.

Fabuły i tła historycznego - brak. Z kontekstu rozmów wynika, że jest to Belgia, ale żadna konkretna data do głowy nie przychodzi. Niemiecki pułkownik miota się z prawa na lewo, żeby wydobyć tajemne plany z Amerykanów, które poznajemy dwie minuty przed zakończeniem seansu. Fabuła przybiera więc postać łańcuszka: Niemcy atakują - Amerykanie idą na misję ratunkową - Niemcy atakują - Amerykanie uciekają - Niemcy atakują - Amerykanie się poddają - Amerykanie uciekają. Finałowy pościg czołgiem za ciężarówką - jakiś kompletny absurd.

Postaci nawet są jako-tako skonstruowane, można się od biedy wczuć w klimat, chociaż komunały, które wygłasza sierżant Dawson mogą być irytujące, jak i fakt obecności czarnoskórego żołnierza w ''białej'' załodze w 1945 roku. Niestety, będąca jedną z osi fabularnych walka pułkownika Zellera z Dawsonem jest strasznie wątła i miałka - ot, jeden ma obsesję na punkcie drugiego, bo chce poznać plany wroga. Wygląda to komicznie.

Efekty... jak to w Asylum. Bieda na kółkach, render na renderze, komputerowe czołgi i eksplozje, o wybuchach nie wspominając. Amerykanie w mundurach z Normandii walczą z Niemcami w mieszaninie mundurów SS i Wehrmachtu, irytujące powtórzenia scen i kiepska muzyka.

Ogółem, film można obejrzeć, ale raczej dla beki i nie na trzeźwo.